26 Juni 2002
Vandaag voor de eerste maal (jawel!) een korte broek aan getrokken! En zelfs zonnebrand gesmeerd. We zijn nu aan gekomen in Tennant Creek, zo'n 500 km ten noorden van Alice Springs. In Alice zijn we de afgelopen week geweest nadat we de Ayers Rock beklommen hadden. Erg indruk wekkend zo'n gigantische rots zo midden in de dessert. In Alice Springs hebben we gezocht naar werk maar helaas zonder resultaat. Nu proberen we het hier. We hebben zo meteen een afspraak in een groot Motel dus wie weet...
De Ayers Rock ligt in een nationaal park, erg toeristische trekpleister en dus moet er geld aan verdiend worden. De entree voor het park was A$16. Het kaartje is wel 3 dagen geldig. Gelukkig hadden we er 2 gekregen op de camping, van backpakkers die al geweest waren. De toch wel pittige klim is het meer dan waard. Boven op de berg heb je een kolossaal uitzicht over de verder vlakke woestijn. Tinus en ik zochten beiden een rustig plekje op, even helemaal alleen neerkijkend op de wereld waarop je leeft.
Een constant 'King of the world' gevoel overheerst. 
Na zo'n tijdloos moment besef je na een tijdje dat je op tijd omlaag moet om van een afstandje die veelbesproken zonsondergang te zien. Bovendien is het hierna pikkedonker op de berg wat me erg gevaarlijk lijkt met al die steile afgronden en spelonken. Dus gauw Tinus opgezocht en terug naar benee. Het viel ons op dat er op heel de berg werkelijk geen levende ziel meer rondliep. Ja hoor wie zijn er weer als laatste! Als 2 ouwe nichten rende, ons af en toe vastgrijpend aaneen koord dat langs de steile bergwand bevestigt rende we de berg af. Moet er erg maf uitgezien op al die ellenlange vakantievideo's van 100den toeristen die onder aan de berg hun camera's op ons gericht hadden.
Knieën licht gebogen, bovenlichaam sterk naar achter gebogen, armen slapjes naar voren en in snel tempo de berg af.
Na een paar uurtjes besloten we maar te overnachten in een klein mijnwerkers stadje. De meeste huizen en gebouwtjes zijn hier (deels) ondergronds. En de rest zou prima dienst kunnen doen in een Lucky Luke film. De campings waren al gesloten, dus dan maar op de parkeerplaats. Erg op ons gemak voelde we ons daar niet. Dronken jongeren reden rondjes om ons heen met gare opgevoerde pick-ups. Morgen weer een lange rit, met onze messen binnen handbereik (al is het maar voor het gevoel) toch maar eventjes de oogjes dicht.
's Ochtends was ik al weer vroeg op. Zoals iedere dag in de outback was dit ook weer een zonnige strak blauwe dag. Na genoeg getankt te hebben, op naar Alice Springs! Zo'n 250 KM voor Alice Springs kwamen we bij de afslag Ayers Rock 200KM. Aangezien we deze berg zeker wilde bezoeken, namen we deze afslag. De avond viel en zo'n 80 KM voor de Ayers Rock ontdekte we een gratis camping: 'Mount Conner'. Ideaal. Bij deze camping was een restaurant, bar, shop en kamelen range. 
Uiteindelijk zijn we hier 3 dagen blijven staan. 's Middags kwamen de plaatselijk cowboys ook nog eens hout brengen voor een kamp vuur. Naast ons stond een gezellig Duits backpakkers stelletje. Langharige Ralph en knappe Jasmine. Ralph is muzikant en verdient zijn geld als gitarist/zanger in een band waarvan me de naam even ontschoten is. Dus dat betekent 's avond kampvuur en gitaar muziek. Tinus en ik op onze bongo's waar de rest van de camping 's avonds laat niet heel erg over te spreken was. Het leuke van muziek maken rond een kampvuur is dat er zich steeds meer mensen rond verzamelen. Een grote kring, belicht door een rode gloed, starend in een knetterend vuur, luisterend naar mooi gitaarspel onder een deken van honderden sterren.
Na 2 nachten camping besloten we maar eens die rode berg te beklimmen, zo'n 80 KM verderop, The Ayers Rock. Onderweg hier naartoe stopten we nog even bij een rest area. Hier hadden 2 backpakkers van de camping hun auto achter gelaten. Deze had het begeven. Voor vertrek had ik de auto sleutels gevraagd en gezegd dat ik wel even zou kijken. Na even zoeken vonden we hem. Zo'n 500 m van de highway in de woestijn in het struikgewas. Met verfbussen was de auto beklad, dienende als afscheidsritueel. 'This is the end' stond er met grote gekleurde letters op de motorkap. Na wat pompende bewegingen met het gas pedaal, kreeg ik de auto zonder al teveel moeite gestart. Prima wagentje, alleen jammer van die verf. Na even 'not yet' op de motorkap erbij gespoten te hebben, door naar the Rock. De auto zouden we op de terug weg oppikken en bij haar eigenaren terug bezorgen.
Na een onvergetelijk prachtige zonsondergang reden we in het donker. Erg gevaarlijk met al die suïcidale kangoeroes hier. Zodoende heb ik hier tot 2 keer toe een konijntje doodgereden. Met doodsangst in zijn ogen een tevergeefse vluchtpoging een doffe bonk een zacht uiteenspattend geluidje voelde we de konijnen botjes onder onze wielen verbrijzeld worden. Als wreed hard lomp menswezen houd je je maar vast aan de gedachte 'Maar goed dat het geen kangoeroe was, anders was de auto beschadigd'.
Adelaide; een stad gebouwd volgens een "rooster-structuur", erg overzichtelijk dus. De stad is omringd door parken. Voor ons erg praktisch omdat we vaak gebruik maken van de elektrische barbecues en de openbare toiletten. Ook al is het verboden om in deze parken te kamperen doet de politie hier er niet moeilijk over. In Adelaide werd ons zelfs een plaats gewezen in het park om te overnachten toen we de politie vroegen waar de dichtstbijzijnde camping was. In Adelaide zijn we 2 nachten gebleven. Wij vonden er niet zo gek veel aan. Het is een erg rustige stad met een mager nachtleven. Het centrum doet me qua inrichting en architectuur erg denken aan het centrum van Eindhoven inclusief McDonalds. Nou niks slechts over Eindhoven hoor maar daarvoor heb ik niet 24 uur gevlogen dus na de derde dag rondgeslenterd te hebben door deze stad besloten we dan ook spontaan na de avond barbecue om maar weer eens zo'n 350 km verder te gaan kijken.
Zodoende kwamen we zo'n 4 uur later aan in Port Augusta waar we de nacht hebben doorgebracht in een alleraardigst hostel. Het werd gerund door een backpakkers stelletje Ann-Marie en Andrew die dit als baantje deden. De eigenaar was een paar dagen weg. Buiten ons was er nog 1 andere gast, Neil, een Ier. Dus met z'n vijven hadden we het hele hostel tot onze beschikking. Nog maar weer eens 2 nachten gebleven. Overdag hebben we de auto daar op nieuw laten registreren en 's avonds nog lang op de veranda voor ons hostel muziek gemaakt. Andrew op de gitaar, Neil op een vreemd Iers instrument en Martijn en ik op de bongo's die we in Bangkok hebben gekocht.
Volgende dag na een lekker warm bad en een stevig ontbijt verder up north. "The outback" in! Naïef als we zijn zien we, na 80 km te hebben gereden in de woestijn, dat we maar een kwart tank benzine hebben! Niet zo slim dus. Het volgende dorpje met benzine pomp was zo'n dikke 300 km verder. Gelukkig hadden we nog 2 jerrycans zodoende hebben we het op het nippertje gehaald. Wel weer een wijze les geleerd...
Nou eindelijk is het dan gelukt. Na lang wachten, uitkijken naar en een korte voorbereiding zijn wij, Martijn en Floris, eindelijk op de plek waar we al zo lang heen wilden. De andere kant van de wereld nl AUSTRALIË. Ik (Floris) Zal proberen om deze site enigszins up-to-date te houden al zal dat lang niet altijd meevallen. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we al 10 dagen in Australië.
Na eerst een weekje Bangkok aangedaan te hebben kwamen we op 29 mei 2002 aan op het vliegveld in Sydney. We lieten ons oppikken door een 'free pickup' van een hostel gevestigd op williamstreet. In dat Hostel zagen we een advertentie hangen. 'For sale Ford Falcon '87' voor 1250 A$ niet al te duur dus. De volgende dag hebben we gelijk gebeld. Wat bleek de auto was van een Nederlands stelletje wat een jaar lang met deze auto rondgetoerd had in Australië. Ze gingen nu naar Thailand toe. Voor 1175A$ en 520 Thaise Bath was de auto van ons. Niet veel voor zo'n relatief jonge auto. Nu na 10 dagen hebben we nog nergens een betere deal zien hangen. Het nadeel is alleen dat hij op benzine rijdt wat redelijk duur is voor grote afstanden dus we denken erover om hem weer te koop te zetten voor 3000A$ en een auto te kopen die op LPG rijdt.
De eerste dagen in Sydney voelde we ons nogal uitgeblust. Wat niet heel raar is na een driedubbele jetlag in combinatie met onze leefstijl. Sydney is een erg Amerikaans aandoende stad. Ons hostel had uitkijk op het wereldberoemde Opera house en de Harbour bridge. Na zoveel te hebben gelezen over en zo veel foto's te hebben gezien van deze bouwwerken maakte een bezoek hieraan grote indruk op ons. "Hier staan we dan" was dan ook onze gedeelde gedachte op dat moment. Na een aantal 'you can create your own background' foto's te hebben gemaakt werd het tijd om verder te reizen want dit land heeft ongetwijfeld nog veel meer te bieden. Maargoed je hebt een auto bijna geen geld meer en je bent aan de andere kant van de wereld. Waar gaan we heen? Aangezien het hier nu winter is en de nachten in onze Falcon toch wel koud zijn besloten we maar richting het noorden te trekken. Maar dan met een omweg omdat onze auto nog even geregistreerd moest worden in SOUTH AUSTRALIA zo'n 1000 km verderop. (In die staat omdat dat ons zo'n 800A$ scheelt)Zodoende zijn we nu beland in Melbourne. Melbourne is een mooie drukke stad die ons erg deed denken aan New York. Zo met z'n hoge gebouwen en overal yellow cabs. Hier hadden we een hostel voor 100A$ voor 3 nachten. Wel goedkoop voor zo'n stad. Omdat ons budget al erg was aangetast door de aanschaf van onze petrol slurpende Falcon, moesten we rustig aan doen. Gelukkig organiseerde ons hostel avondjes met gratis bier, wijn en kaas. Profiteren dus... Na genoeg gedoucht te hebben en voldoende te hebben geslapen in een echt bed, trokken we weer verder. Op naar het Noorden want het is toch erg fris hier. Via de Great Ocean Road, wat ontzettend indrukwekkend is met z'n woeste kust kliffen en de wereldberoemde 12 apostels, reden we naar Adelaide. De meest zuidelijke stad van Australië.
