strot

De kerkdienst was niet heel verschillend met een Nederlandse gereformeerde dienst. Behalve dan dat het in het Engels was. Er waren veel Nederlanders in de kerk, zo'n 85procent van de aanwezigen. De naam van de dominee was "Geluk" dus waarschijnlijk ook Nederlands. Terug thuis aangekomen gingen Leen en ik de auto van Leen wassen. Een Ford Faimont V8 cuiseomatic uit 1968. Echt een beauty! En raad eens ik mag hem lenen! Er was alleen iets mis met de transmission dus we brachten hem naar de garage voor reparatie. Len zette mij af bij het treinstation waar ik de trein naar Perth-city nam, zo'n 40 verderop. In Perth bezocht ik het museum waar een tentoonstelling was van aboritional arts. De meeste werken gingen over de onderdrukking van de Aboritionals sinds de blanken hier zijn gekomen rond 1866. Een aantal werken waren van kunstenaars uit 'The stolen generation'. Dit zijn de kinderen die rond het midden van de vorige eeuw bij hun Aboritional ouders weggenomen werden en in een blank pleeg gezin werden gestopt. Men hoopte hen hierdoor beschaving bij te brengen. Dit is een erg wreede manier om het zo te doen en denk niet dat het erg geholpen heeft. Voor zover ik het hier heb ervaren is er erg weinig intergratie tusssen aborities en de blanken/westerse mensen hier. Je ziet vaak groepen Aboritionals zitten in de stad met flessen drank.
Ze zijn dan ook bijna altijd dronken als je ze tegen komt. Van de week werd ik nog benadert door een aboritional die er van overtuigt was dat hij op dat moment zo mijn strot open kon snijden. Ik bedankte hem vriendelijk hiervoor maar sloeg zijn aanbod af . Het is jammer dat de situatie zo is op het moment. Er zijn hier veel winkels waar je Aboritional kunst en digeridoo's kan kopen maar ik heb nog nooit gezien dat het verkocht werd door een Aboritional zelf.

Ik nam de gratis tram om de stad te bezichtigen en stapte uit bij 'Kings park'. Vanaf dit park heb je een prachtig zicht op de stad.

Family Ties

M'n 5e keer in een vliegtuig, maar ik vind het nog niet minder spectaculair. Vooral de snelheid die het maakt bij het opstijgen en het schudden bij het landen. Een ervaring waar ik 10 maanden geleden niet over mee kon praten. Het was een prettige vlucht van 4 uur en 50 minuten van Sydney naar Perth, maar doorhet tijdsverschil was het maar 1 uur en 50 minuten later . Afgesproken was dat Connie me van het vliegveld zou ophalen. "Een klein grijs vrouwtje dat een beetje op je tante Corien lijkt." Had ze gezegt. Ik had Connie wel ooit op een foto gezien maar herkende haar niet direct toen ik haar in de aankomsthal zag zitten. Ze had mij niet gezien en ik liep langs haar af naar de bagage-band. Iedereen was uit het vlietuig en ik zag het vrouwtje onrustig om zich heen. Dat moet haar zijn dacht ik en liep terug. Ze herkende mij gelijk,"Dat is een van der Weijden" zei ze "Dat zie je meteen."


Al was dit onze eerste ontmoeting, we hadden elkaar een hoop te vertellen in de auto op weg naar haar huis. Niet gek we hebben dan ook iets gemeen; namelijk onze familie. Connie is een nicht van mijn vader, dat betekent in dit geval dat haar vader(Bas) een broer is van mijn vaders vader(Jo), mijn opa. En dat maakt mij dan dus een achterneef van Connie.(Typisch maar moest plots denken aan het koala beertje dat bij opa en oma altijd boven op de televisie stond. Dit had mij als kind, al mocht ik er niet aankomen, altijd al erg aangetrokken.Als ik me niet vergis heeft tante Tonnie dit beertje voor ze meegenomen uit Australie. Somehow viel er iets op z'n plek.)
Na zo'n 20 minuten namen we een afslag van de, in totaal 400 km lange, highway bij een klein benzinestation. "Hier is het, dat petrolstation is van ons. De meiden die er werken zijn zo benieuwd hoe je eruit ziet.." Achter het benzinestation is een groot stuk land met het huis van Connie en haar man Leen. "Tis een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker..." grapte Leen terwijl hij de deur voor mij opende. Conny showde mij mijn kamer, met eigen badkamer, terwijl Leen de koffie inschonk.
We praatte over de familie en hoeveel ik op mijn vader Pieter Jan leek en hoe Jo, Bas en Jan vroeger het schip van hun vader door het kanaal moesten trekken over het 'jaagpad' omdat er geen geld was voor een paard. In de huiskamer hangen veel foto's met onder andere een prachtig portret van Pieter en Cornelia van der Weijden (Connie's groot- en mijn overgroot ouders) Het viel me op dat mijn opa Jo erg veel lijkt op z'n vader Pieter.


De huisregels werden mij uitgelegt. Geen schoenen in het huis. Verder mag ik overal komen of in kijken, gebruik van maken. Als het brood of beleg op is moet ik maar naar voren gaan om nieuw te vragen in het petrol station. "Alleen als je de meiden een broodje voor jezelf laat maken dan moet je ervoor betalen" zegt Leen.

Tijd voor bed. Morgen is het immers zondag en dan gaat een van der Weijden naar de kerk.

Wordt vervolgd..