Naar huis

Dinsdagochtend 9 uur. Ik zit op het vliegveld in Sydney. Mijn laatste uur in australie is aangebroken. Ik vlieg naar Bankok waar ik 2 daagjes blijf en dan terug naar Nederland, terug naar huis. Ben erg benieuwd hoe het zal zijn. Je krijgt weinig mee van de situaties in Nederland als je aan de andere kant van de wereld zit. Prins Claus overleden, kabinet gevallen Bart de Graaf dood en het land schijnt weer eens in de ban te zijn van een of ander televisieprogramma. Verder zal de Euro inmiddels wel helemaal ingeburgerd zijn. Misschien is het na een paar dagen alsof ik nooit weggeweest ben of misschien zal 't in mijn ogen nooit meer hetzelfde zijn. Ik weet niet of deze reis mij veel verandert heeft, dat is moeilijk over jezelf te zeggen. Maar de ervaringen die ik hier opgedaan heb zullen ongetwijfelt een invloed op me hebben. 3 maanden zou ik hier blijven, dat zijn er precies 10,5 geworden. Als ik terug kom ben ik helemaal platzak en heb een hoop schoolwerk in te halen. Toch heb ik er geen moment spijt van gehad. Ik zie mijn thuiskomst als een nieuwe start en ga er danook met volle moed tegenaan. Moet nu gaan, heb een vliegtuig te halen...

Enkel

Verder naar Albany. Door de toestand met de auto was het inmiddels te laat 'the valley of the giants' te bezoeken. Dit is een forrest met de hoogste bomen van australie. Helaas. Om 23uur checkte we in in een Hostel in Albany, raakten dronken, ontmoeten wat lokale meisjes, potje pool, enfin een typische doorsnee hostel avond. Volgende dag een bezoek aan het schip de 'Amity' een replica van een schip dat in 1845 vastliep op een zanbank en zonk. Aan de kust van Albany bezochten we de blowholes. Dit zijn gaten tussen de rotsen waar met geweld lucht uit wordt gestuwd als de golven onder de rotsen slaan. Richard gleed hier uit en bezeerde zijn enkel. Volgende stop Mount Barker. Hier deden we een wijnproeferij aan. De heerlijkste lokale wijnen hier geproeft. We reden 5 uurtjes en stopte in Fremantle waar we de volgende dag toch maar even naar het ziekenhuis gingen aangezien de enkel van Richard erg dik was geworden en erg zeer deed. Maar het was gelukkig niet gebroken.

(klik op foto's voor vergroting)



Lycos Tripod, de server van mijn site, is tijdelijk niet
bereikbaar voor aanpassingen, vandaar dat ik hier mijn link zet foto's Australie

Nice beer!

Leen en ik haalde de Fairmont V8 op van de garage.Mijn plan was een aantal plaatsjes aan te doen in Zuidwestelijk Australie. Mijn eerste stop was in Bunburry. Dit plaatsje is bekent om haar dolfijnen die dikwijls te bezichtigen zijn vanaf het strand. In het informatie centrum raakte ik aan de praat met Richard, een jongen uit Engeland. Ik bood hem een lift aan naar een hostel. In de plaatselijke bottleshop was Bavaria Bier in de aanbieding! Het was minstens 10 maanden geleden dat ik dit heerlijk Brabants bier voor het laatst gedronken had. We kochten een doos en liepen hiermee naar het strand om de zon in de zee te zien zakken. "You're right, it is nice beer!" liet Richard mij weten.

Terug in het hostel speelde we pool en raakte aan de praat met een stelletje uit England dat een wereldtrip aan't maken was. Toen iedereen naar bed ging besloot ik nog even een ommetje te maken en tot mijn verbazing had dit kleine plaatsje een wild nachtleven. Dit was niet altijd het geval maar juist vandaag was er de 'Bunburry-Cup' geweest. Ik belande met een groep locals in een nachtclub en danste tot laat.

Dol fijn

Vroeg op om de dolfijnen te spotten, ofja vroeg, dat is relatief, half 8 was het. We reden naar het dolfijnencenter wat wordt gerunt door vrijwilligers die proberen de dolfijnen hand-tam te maken. We doneerde ieder 2 dollar en bezochten het kleine dolfijnen museumpje. Een embryonale dolfijn genaamt Biskit in een jampot. Zee schildpadden. Een film over wilde haaien en een 3 liter juicefles tot de top gevult met sigarettenpeuken achter gelaten op het strand.

Op het stukje strand wat bij het centre hoorde ontmoeten we het stelletje van de avond ervoor. Zij waren er al vanaf half 7 maar nog geen dolfijn gezien. We wachtte anderhalf uur maar de 'Flippers' hadden er vandaag geen zin in. We schreven in het gasten boek."That person who left the bottle of sigaret-buts on the beach must have smoked a lot."

Christine

Het klikte goed tussen Richard en mij, we besloten dan ook om samen verder te reizen. Wat ook erg gunstig is in de benzine kosten. Een V8 heeft erg veel power maar daar betaal je dan ook voor, als je begrijpt wat ik bedoel.

Richard had een adres van een meisje gekregen uit Melbourne. Dit adres was van haar moeder. Ze had Richard gezegt dat hij haar maar eens moest opzoeken. Achja waarom niet. Donnybrook was de naam van het kleine plaatsje. Het adres was een kleine coffeeshop versus art-gallery. 'Hello' zeiden we tegen de voor ons wildvreemde vrouw achter de bar 'We know your daugther'. Wat moeten deze 2 vreemde snuiters moet ze gedacht hebben. Maar naarmate we aan de praat raakte en ze,Christine, erachter kwam dat ik, net als haar man Arie, uit Holland kwam werd ze meer open. Uiteindelijk zaten we daar 2 uur lang te babbelen over van alles en nog wat en ontmoeten we een stel van de vaste klanten. Toen we gingen kregen we beiden een kus op de wang. "Come as a guest, leave as a friend" is het engelse gezegde hiervoor.

Kamperen

Busselton was de volgende stop. We checkte in op een camping. Ga maar ergens staan zei de camping eigenaresse betalen doe je als je weggaat. Mooi dat vertrouwen dat sommige mensen hebben. In Busselton is een drive-inn cinema. Dat leek me nou een geweldig idee. 'Like the old days' in 'onze' '68 Fairmont. We kochten onszelf een degelijk McDonald throw-away meal. Maar het zou te mooi zijn... De drive-inn was die avond afgehuurt voor een prive feestje. Teleurgesteld terug naar de camping waar we de resterende Bavaria's nuttigde.

We betaalde de camping en reden via Donsborough naar Augusta. We waren de enige 2 in het grote hostel waar we inchekte. Nog maareens een zonsondergang aan het strand en een 2e te vergeefse poging dolfijnen te spotten. Nog nooit zo'n vreemd en prachtig strand gezien.

Boom

Op aanraden van Leen reden we de volgende dag naar Pemberton waar je de grootste boom van West-Australie kunt beklimmen. Via gammele spijlen klim je 71 meter de hoorgte in. Richard zag er na een 10tal meter vanaf. Het was dan ook best wel spannend.

Bush fire

De benzinemeter in de Fairmont werkt niet meer zoals hij hoort te werken zodoende kwamen we onderweg naar Albany zonder benzine te staan. Het was 40 Km naar het volgende benzine station. Maar wat was dat daar? Niet ver van ons vandaan zagen we een reusachtige rookpluim uit het forrest komen. Een man in een jeep vroeg ons wat we aan't doen waren. We vertelde ons probleem. Je hebt er waarschijnlijk een probleem bij zei hij want we gaan de weg afsluiten vanwege een bushfire. Probeer maar een lift te krijgen naar het volgende stadje maar je hebt kans dat je voorlopig niet terug kan naar de auto. "We kregen een lift van een farmerswife naar Wopole 40 km verderop. Het licht werd diep oranje en een dreigende duisternis volgde. Roetdeeltjes bedekte de auto en er was een intense kampvuur geur. Hoe vertel ik dit Leen was mijn gedachte. "Sorry maar ik heb je onvervangbare Ford Fairmont V8 laten verbranden."

We leende een jerrycan van het petrolstation en vulde deze met benzine. Een ouder gepensioneerd stel wilde ons wel een lift terug geven naar de auto. De weg was nu vol met rook en links van ons konden we de vlammen al zien. Het verbaasde mij dat de weg nog niet afgezet was. We vulde de auto en reden nogmaals langs de vlammenzee. Nu konden we ook de hitte voelen die ervan afkwam. We waren de laatste die van de weg afkwamen. Ze hadden op ons gewacht met het afsluiten van de weg. De brandweerlieden vonden het waarschijnlijk ook zonde ZO'N auto te laten verbranden.



Lycos Tripod, de server van mijn site, is tijdelijk niet
bereikbaar voor aanpassingen aan de site, vandaar dat ik hier mijn link zet foto's australie deel2

strot

De kerkdienst was niet heel verschillend met een Nederlandse gereformeerde dienst. Behalve dan dat het in het Engels was. Er waren veel Nederlanders in de kerk, zo'n 85procent van de aanwezigen. De naam van de dominee was "Geluk" dus waarschijnlijk ook Nederlands. Terug thuis aangekomen gingen Leen en ik de auto van Leen wassen. Een Ford Faimont V8 cuiseomatic uit 1968. Echt een beauty! En raad eens ik mag hem lenen! Er was alleen iets mis met de transmission dus we brachten hem naar de garage voor reparatie. Len zette mij af bij het treinstation waar ik de trein naar Perth-city nam, zo'n 40 verderop. In Perth bezocht ik het museum waar een tentoonstelling was van aboritional arts. De meeste werken gingen over de onderdrukking van de Aboritionals sinds de blanken hier zijn gekomen rond 1866. Een aantal werken waren van kunstenaars uit 'The stolen generation'. Dit zijn de kinderen die rond het midden van de vorige eeuw bij hun Aboritional ouders weggenomen werden en in een blank pleeg gezin werden gestopt. Men hoopte hen hierdoor beschaving bij te brengen. Dit is een erg wreede manier om het zo te doen en denk niet dat het erg geholpen heeft. Voor zover ik het hier heb ervaren is er erg weinig intergratie tusssen aborities en de blanken/westerse mensen hier. Je ziet vaak groepen Aboritionals zitten in de stad met flessen drank.
Ze zijn dan ook bijna altijd dronken als je ze tegen komt. Van de week werd ik nog benadert door een aboritional die er van overtuigt was dat hij op dat moment zo mijn strot open kon snijden. Ik bedankte hem vriendelijk hiervoor maar sloeg zijn aanbod af . Het is jammer dat de situatie zo is op het moment. Er zijn hier veel winkels waar je Aboritional kunst en digeridoo's kan kopen maar ik heb nog nooit gezien dat het verkocht werd door een Aboritional zelf.

Ik nam de gratis tram om de stad te bezichtigen en stapte uit bij 'Kings park'. Vanaf dit park heb je een prachtig zicht op de stad.

Family Ties

M'n 5e keer in een vliegtuig, maar ik vind het nog niet minder spectaculair. Vooral de snelheid die het maakt bij het opstijgen en het schudden bij het landen. Een ervaring waar ik 10 maanden geleden niet over mee kon praten. Het was een prettige vlucht van 4 uur en 50 minuten van Sydney naar Perth, maar doorhet tijdsverschil was het maar 1 uur en 50 minuten later . Afgesproken was dat Connie me van het vliegveld zou ophalen. "Een klein grijs vrouwtje dat een beetje op je tante Corien lijkt." Had ze gezegt. Ik had Connie wel ooit op een foto gezien maar herkende haar niet direct toen ik haar in de aankomsthal zag zitten. Ze had mij niet gezien en ik liep langs haar af naar de bagage-band. Iedereen was uit het vlietuig en ik zag het vrouwtje onrustig om zich heen. Dat moet haar zijn dacht ik en liep terug. Ze herkende mij gelijk,"Dat is een van der Weijden" zei ze "Dat zie je meteen."


Al was dit onze eerste ontmoeting, we hadden elkaar een hoop te vertellen in de auto op weg naar haar huis. Niet gek we hebben dan ook iets gemeen; namelijk onze familie. Connie is een nicht van mijn vader, dat betekent in dit geval dat haar vader(Bas) een broer is van mijn vaders vader(Jo), mijn opa. En dat maakt mij dan dus een achterneef van Connie.(Typisch maar moest plots denken aan het koala beertje dat bij opa en oma altijd boven op de televisie stond. Dit had mij als kind, al mocht ik er niet aankomen, altijd al erg aangetrokken.Als ik me niet vergis heeft tante Tonnie dit beertje voor ze meegenomen uit Australie. Somehow viel er iets op z'n plek.)
Na zo'n 20 minuten namen we een afslag van de, in totaal 400 km lange, highway bij een klein benzinestation. "Hier is het, dat petrolstation is van ons. De meiden die er werken zijn zo benieuwd hoe je eruit ziet.." Achter het benzinestation is een groot stuk land met het huis van Connie en haar man Leen. "Tis een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker..." grapte Leen terwijl hij de deur voor mij opende. Conny showde mij mijn kamer, met eigen badkamer, terwijl Leen de koffie inschonk.
We praatte over de familie en hoeveel ik op mijn vader Pieter Jan leek en hoe Jo, Bas en Jan vroeger het schip van hun vader door het kanaal moesten trekken over het 'jaagpad' omdat er geen geld was voor een paard. In de huiskamer hangen veel foto's met onder andere een prachtig portret van Pieter en Cornelia van der Weijden (Connie's groot- en mijn overgroot ouders) Het viel me op dat mijn opa Jo erg veel lijkt op z'n vader Pieter.


De huisregels werden mij uitgelegt. Geen schoenen in het huis. Verder mag ik overal komen of in kijken, gebruik van maken. Als het brood of beleg op is moet ik maar naar voren gaan om nieuw te vragen in het petrol station. "Alleen als je de meiden een broodje voor jezelf laat maken dan moet je ervoor betalen" zegt Leen.

Tijd voor bed. Morgen is het immers zondag en dan gaat een van der Weijden naar de kerk.

Wordt vervolgd..

Dit is een test om te kijken of het eindelijk weer werkt!!!!

Hoera!!!!

Floris, je kunt weer je gang gaan hier...
Het probleem was dat je 'template' weg was op de server. Ik heb weer een nieuwe voor je gekozen... (met template wordt de layout bedoeld.)

Groetjes,
Michiel.

There is something about Mary?

Op het moment ben ik in Coogee. Cogee is een buitenwijk van Sydney en populair om haar prachtige strand. Normaal gesproken is het hier vol met backpackers en zonaanbidders maar sinds een paar dagen trekt Coogee ook een anders slag volk en is het niet meer de zon die aanbeden wordt. Vanuit alle streken van Australie trekken er religieuze mensen naar Coogee na de verschijning van niemand minder dan de heilige maagd Maria. Zij zou hier iedere dag tussen half 3 en half 4 verschijnen. Voor mij is het een wandeling van 500 m dus ik besloot ook maar eens een kijkje te nemen. En wat ik aantrof was werkelijk ?madness?. Vrouwen laten zich vol van ontroering en emoties op hun knieen vallen, mensen zeggen weesgegroetjes, bidden, zingen liederen, smeken maria om vrede op aarde. Een oude man valt bewusteloos neer op het gras ?hij is een beetje zenuwachtig? zegt zijn vrouw. Ik sta op de plek waar maria iedere dag verschijnt, op een klif aan de rand van de zee. Vóór mij is een wit houten hek dat mensen moet weerhouden van de klif op de rotsen in het woeste zeewater vallen. Tegen het hek is een groot portret van Jesus geplaats en afbeeldingen van Maria. Eromheen liggen bloemen, kaarsen en foto's van, wat ik denk, overleden mensen. Een vrouw hangt een ketting met een kruisje aan het hek, kust het, knielt en slaat een kruisje. Ik vraag een man wat er precies aan de hand is. ?The holy virgin Maria verschijnt hier, ze is in het blauw vandaag. Maar je kan haar niet zien vanaf hier, je ziet haar vanaf de overkant?. Het is bijna half 3, het tijdstip waarop de heilige maagd zal verschijnen. Ik voeg me in de stoet mensen opweg naar de overkant van het strand. Op de plek aangekomen staat het vol van de mensen allen in de hoop een glimp van haar optevangen. Ook de media is present, radio en televisie. Mensen om mij heen wijzen en roepen ?there she is! I see her!?. Ik vraag waar ik moet kijken. Een man wijst mij het hek waar ik zojuist voor stond. ?there she is?. ?There she is??? denk ik, ik zie alleen een hek. Een vrouw laat me een foto van het uitzicht voor ons zien. .Ze legt me uit dat als je vanuit dit perspectief naar het hek kijkt dat het lijkt alsof Maria daar staat. Ze verteld me dat ze waarschijnlijk daar is voor de familie leden van de Bali bomaanslag, waarbij veel Australiers omgekomen zijn. Ik kijk nog eens naar het hek en ja met een beetje fantasie zie ik haar staan. Ze is gekleed in het wit met lichtblauw geheel gesluierd met het hoofd gebogen en de handen samen gevouwen. Zoals ze altijd afgebeeld wordt op schilderijen en als standbeeld. Een vrouw naast mij schreeuwt ?Ja ik zie haar, ze verandert van kleur. Nu is ze blauw,...en nu wit,.... en nu weer blauw..? .
Ik spreek met een vrouw, een filmmaakster die, net als ik, een curieus item in het gebeuren ziet. Ze is omringt door mensen die de verschijning op het kleine schermpje van haar camera willen zien. Een vrouw ziet haar op het schermpje en kust de camera, ze gebied haar man hetzelfde te doen.




Sinds ik hier in Australie ben merk ik dat veel mensen hier bang zijn. Bang door de bomaanslag in Bali en bang voor de dreigende oorlog met Irak. Ook wordt Australie geteisterd door grote bosbranden waarbij veel mensen hun huis en al hun bezittingen verliezen. Een geloof is iets waar mensen, zeker in een moeilijke tijd, een houvast aan hebben. Voor mij is het gewoon een hek maar als je het wilt geloven staat daar misschien Maria...