Rondreis door Australie

In 2002/2003 maakte ik een rondreis door Australië. Op deze weblog beschreef ik zo nu en dan mijn ervaringen.

Naar huis

Dinsdagochtend 9 uur. Ik zit op het vliegveld in Sydney. Mijn laatste uur in australie is aangebroken. Ik vlieg naar Bankok waar ik 2 daagjes blijf en dan terug naar Nederland, terug naar huis. Ben erg benieuwd hoe het zal zijn. Je krijgt weinig mee van de situaties in Nederland als je aan de andere kant van de wereld zit. Prins Claus overleden, kabinet gevallen Bart de Graaf dood en het land schijnt weer eens in de ban te zijn van een of ander televisieprogramma. Verder zal de Euro inmiddels wel helemaal ingeburgerd zijn. Misschien is het na een paar dagen alsof ik nooit weggeweest ben of misschien zal 't in mijn ogen nooit meer hetzelfde zijn. Ik weet niet of deze reis mij veel verandert heeft, dat is moeilijk over jezelf te zeggen. Maar de ervaringen die ik hier opgedaan heb zullen ongetwijfelt een invloed op me hebben. 3 maanden zou ik hier blijven, dat zijn er precies 10,5 geworden. Als ik terug kom ben ik helemaal platzak en heb een hoop schoolwerk in te halen. Toch heb ik er geen moment spijt van gehad. Ik zie mijn thuiskomst als een nieuwe start en ga er danook met volle moed tegenaan. Moet nu gaan, heb een vliegtuig te halen...

Enkel

Verder naar Albany. Door de toestand met de auto was het inmiddels te laat 'the valley of the giants' te bezoeken. Dit is een forrest met de hoogste bomen van australie. Helaas. Om 23uur checkte we in in een Hostel in Albany, raakten dronken, ontmoeten wat lokale meisjes, potje pool, enfin een typische doorsnee hostel avond. Volgende dag een bezoek aan het schip de 'Amity' een replica van een schip dat in 1845 vastliep op een zanbank en zonk. Aan de kust van Albany bezochten we de blowholes. Dit zijn gaten tussen de rotsen waar met geweld lucht uit wordt gestuwd als de golven onder de rotsen slaan. Richard gleed hier uit en bezeerde zijn enkel. Volgende stop Mount Barker. Hier deden we een wijnproeferij aan. De heerlijkste lokale wijnen hier geproeft. We reden 5 uurtjes en stopte in Fremantle waar we de volgende dag toch maar even naar het ziekenhuis gingen aangezien de enkel van Richard erg dik was geworden en erg zeer deed. Maar het was gelukkig niet gebroken.

(klik op foto's voor vergroting)



Lycos Tripod, de server van mijn site, is tijdelijk niet
bereikbaar voor aanpassingen, vandaar dat ik hier mijn link zet foto's Australie

Nice beer!

Leen en ik haalde de Fairmont V8 op van de garage.Mijn plan was een aantal plaatsjes aan te doen in Zuidwestelijk Australie. Mijn eerste stop was in Bunburry. Dit plaatsje is bekent om haar dolfijnen die dikwijls te bezichtigen zijn vanaf het strand. In het informatie centrum raakte ik aan de praat met Richard, een jongen uit Engeland. Ik bood hem een lift aan naar een hostel. In de plaatselijke bottleshop was Bavaria Bier in de aanbieding! Het was minstens 10 maanden geleden dat ik dit heerlijk Brabants bier voor het laatst gedronken had. We kochten een doos en liepen hiermee naar het strand om de zon in de zee te zien zakken. "You're right, it is nice beer!" liet Richard mij weten.

Terug in het hostel speelde we pool en raakte aan de praat met een stelletje uit England dat een wereldtrip aan't maken was. Toen iedereen naar bed ging besloot ik nog even een ommetje te maken en tot mijn verbazing had dit kleine plaatsje een wild nachtleven. Dit was niet altijd het geval maar juist vandaag was er de 'Bunburry-Cup' geweest. Ik belande met een groep locals in een nachtclub en danste tot laat.

Dol fijn

Vroeg op om de dolfijnen te spotten, ofja vroeg, dat is relatief, half 8 was het. We reden naar het dolfijnencenter wat wordt gerunt door vrijwilligers die proberen de dolfijnen hand-tam te maken. We doneerde ieder 2 dollar en bezochten het kleine dolfijnen museumpje. Een embryonale dolfijn genaamt Biskit in een jampot. Zee schildpadden. Een film over wilde haaien en een 3 liter juicefles tot de top gevult met sigarettenpeuken achter gelaten op het strand.

Op het stukje strand wat bij het centre hoorde ontmoeten we het stelletje van de avond ervoor. Zij waren er al vanaf half 7 maar nog geen dolfijn gezien. We wachtte anderhalf uur maar de 'Flippers' hadden er vandaag geen zin in. We schreven in het gasten boek."That person who left the bottle of sigaret-buts on the beach must have smoked a lot."

Christine

Het klikte goed tussen Richard en mij, we besloten dan ook om samen verder te reizen. Wat ook erg gunstig is in de benzine kosten. Een V8 heeft erg veel power maar daar betaal je dan ook voor, als je begrijpt wat ik bedoel.

Richard had een adres van een meisje gekregen uit Melbourne. Dit adres was van haar moeder. Ze had Richard gezegt dat hij haar maar eens moest opzoeken. Achja waarom niet. Donnybrook was de naam van het kleine plaatsje. Het adres was een kleine coffeeshop versus art-gallery. 'Hello' zeiden we tegen de voor ons wildvreemde vrouw achter de bar 'We know your daugther'. Wat moeten deze 2 vreemde snuiters moet ze gedacht hebben. Maar naarmate we aan de praat raakte en ze,Christine, erachter kwam dat ik, net als haar man Arie, uit Holland kwam werd ze meer open. Uiteindelijk zaten we daar 2 uur lang te babbelen over van alles en nog wat en ontmoeten we een stel van de vaste klanten. Toen we gingen kregen we beiden een kus op de wang. "Come as a guest, leave as a friend" is het engelse gezegde hiervoor.

Kamperen

Busselton was de volgende stop. We checkte in op een camping. Ga maar ergens staan zei de camping eigenaresse betalen doe je als je weggaat. Mooi dat vertrouwen dat sommige mensen hebben. In Busselton is een drive-inn cinema. Dat leek me nou een geweldig idee. 'Like the old days' in 'onze' '68 Fairmont. We kochten onszelf een degelijk McDonald throw-away meal. Maar het zou te mooi zijn... De drive-inn was die avond afgehuurt voor een prive feestje. Teleurgesteld terug naar de camping waar we de resterende Bavaria's nuttigde.

We betaalde de camping en reden via Donsborough naar Augusta. We waren de enige 2 in het grote hostel waar we inchekte. Nog maareens een zonsondergang aan het strand en een 2e te vergeefse poging dolfijnen te spotten. Nog nooit zo'n vreemd en prachtig strand gezien.

Boom

Op aanraden van Leen reden we de volgende dag naar Pemberton waar je de grootste boom van West-Australie kunt beklimmen. Via gammele spijlen klim je 71 meter de hoorgte in. Richard zag er na een 10tal meter vanaf. Het was dan ook best wel spannend.

Bush fire

De benzinemeter in de Fairmont werkt niet meer zoals hij hoort te werken zodoende kwamen we onderweg naar Albany zonder benzine te staan. Het was 40 Km naar het volgende benzine station. Maar wat was dat daar? Niet ver van ons vandaan zagen we een reusachtige rookpluim uit het forrest komen. Een man in een jeep vroeg ons wat we aan't doen waren. We vertelde ons probleem. Je hebt er waarschijnlijk een probleem bij zei hij want we gaan de weg afsluiten vanwege een bushfire. Probeer maar een lift te krijgen naar het volgende stadje maar je hebt kans dat je voorlopig niet terug kan naar de auto. "We kregen een lift van een farmerswife naar Wopole 40 km verderop. Het licht werd diep oranje en een dreigende duisternis volgde. Roetdeeltjes bedekte de auto en er was een intense kampvuur geur. Hoe vertel ik dit Leen was mijn gedachte. "Sorry maar ik heb je onvervangbare Ford Fairmont V8 laten verbranden."

We leende een jerrycan van het petrolstation en vulde deze met benzine. Een ouder gepensioneerd stel wilde ons wel een lift terug geven naar de auto. De weg was nu vol met rook en links van ons konden we de vlammen al zien. Het verbaasde mij dat de weg nog niet afgezet was. We vulde de auto en reden nogmaals langs de vlammenzee. Nu konden we ook de hitte voelen die ervan afkwam. We waren de laatste die van de weg afkwamen. Ze hadden op ons gewacht met het afsluiten van de weg. De brandweerlieden vonden het waarschijnlijk ook zonde ZO'N auto te laten verbranden.



Lycos Tripod, de server van mijn site, is tijdelijk niet
bereikbaar voor aanpassingen aan de site, vandaar dat ik hier mijn link zet foto's australie deel2

strot

De kerkdienst was niet heel verschillend met een Nederlandse gereformeerde dienst. Behalve dan dat het in het Engels was. Er waren veel Nederlanders in de kerk, zo'n 85procent van de aanwezigen. De naam van de dominee was "Geluk" dus waarschijnlijk ook Nederlands. Terug thuis aangekomen gingen Leen en ik de auto van Leen wassen. Een Ford Faimont V8 cuiseomatic uit 1968. Echt een beauty! En raad eens ik mag hem lenen! Er was alleen iets mis met de transmission dus we brachten hem naar de garage voor reparatie. Len zette mij af bij het treinstation waar ik de trein naar Perth-city nam, zo'n 40 verderop. In Perth bezocht ik het museum waar een tentoonstelling was van aboritional arts. De meeste werken gingen over de onderdrukking van de Aboritionals sinds de blanken hier zijn gekomen rond 1866. Een aantal werken waren van kunstenaars uit 'The stolen generation'. Dit zijn de kinderen die rond het midden van de vorige eeuw bij hun Aboritional ouders weggenomen werden en in een blank pleeg gezin werden gestopt. Men hoopte hen hierdoor beschaving bij te brengen. Dit is een erg wreede manier om het zo te doen en denk niet dat het erg geholpen heeft. Voor zover ik het hier heb ervaren is er erg weinig intergratie tusssen aborities en de blanken/westerse mensen hier. Je ziet vaak groepen Aboritionals zitten in de stad met flessen drank.
Ze zijn dan ook bijna altijd dronken als je ze tegen komt. Van de week werd ik nog benadert door een aboritional die er van overtuigt was dat hij op dat moment zo mijn strot open kon snijden. Ik bedankte hem vriendelijk hiervoor maar sloeg zijn aanbod af . Het is jammer dat de situatie zo is op het moment. Er zijn hier veel winkels waar je Aboritional kunst en digeridoo's kan kopen maar ik heb nog nooit gezien dat het verkocht werd door een Aboritional zelf.

Ik nam de gratis tram om de stad te bezichtigen en stapte uit bij 'Kings park'. Vanaf dit park heb je een prachtig zicht op de stad.

Family Ties

M'n 5e keer in een vliegtuig, maar ik vind het nog niet minder spectaculair. Vooral de snelheid die het maakt bij het opstijgen en het schudden bij het landen. Een ervaring waar ik 10 maanden geleden niet over mee kon praten. Het was een prettige vlucht van 4 uur en 50 minuten van Sydney naar Perth, maar doorhet tijdsverschil was het maar 1 uur en 50 minuten later . Afgesproken was dat Connie me van het vliegveld zou ophalen. "Een klein grijs vrouwtje dat een beetje op je tante Corien lijkt." Had ze gezegt. Ik had Connie wel ooit op een foto gezien maar herkende haar niet direct toen ik haar in de aankomsthal zag zitten. Ze had mij niet gezien en ik liep langs haar af naar de bagage-band. Iedereen was uit het vlietuig en ik zag het vrouwtje onrustig om zich heen. Dat moet haar zijn dacht ik en liep terug. Ze herkende mij gelijk,"Dat is een van der Weijden" zei ze "Dat zie je meteen."


Al was dit onze eerste ontmoeting, we hadden elkaar een hoop te vertellen in de auto op weg naar haar huis. Niet gek we hebben dan ook iets gemeen; namelijk onze familie. Connie is een nicht van mijn vader, dat betekent in dit geval dat haar vader(Bas) een broer is van mijn vaders vader(Jo), mijn opa. En dat maakt mij dan dus een achterneef van Connie.(Typisch maar moest plots denken aan het koala beertje dat bij opa en oma altijd boven op de televisie stond. Dit had mij als kind, al mocht ik er niet aankomen, altijd al erg aangetrokken.Als ik me niet vergis heeft tante Tonnie dit beertje voor ze meegenomen uit Australie. Somehow viel er iets op z'n plek.)
Na zo'n 20 minuten namen we een afslag van de, in totaal 400 km lange, highway bij een klein benzinestation. "Hier is het, dat petrolstation is van ons. De meiden die er werken zijn zo benieuwd hoe je eruit ziet.." Achter het benzinestation is een groot stuk land met het huis van Connie en haar man Leen. "Tis een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker..." grapte Leen terwijl hij de deur voor mij opende. Conny showde mij mijn kamer, met eigen badkamer, terwijl Leen de koffie inschonk.
We praatte over de familie en hoeveel ik op mijn vader Pieter Jan leek en hoe Jo, Bas en Jan vroeger het schip van hun vader door het kanaal moesten trekken over het 'jaagpad' omdat er geen geld was voor een paard. In de huiskamer hangen veel foto's met onder andere een prachtig portret van Pieter en Cornelia van der Weijden (Connie's groot- en mijn overgroot ouders) Het viel me op dat mijn opa Jo erg veel lijkt op z'n vader Pieter.


De huisregels werden mij uitgelegt. Geen schoenen in het huis. Verder mag ik overal komen of in kijken, gebruik van maken. Als het brood of beleg op is moet ik maar naar voren gaan om nieuw te vragen in het petrol station. "Alleen als je de meiden een broodje voor jezelf laat maken dan moet je ervoor betalen" zegt Leen.

Tijd voor bed. Morgen is het immers zondag en dan gaat een van der Weijden naar de kerk.

Wordt vervolgd..

Dit is een test om te kijken of het eindelijk weer werkt!!!!

Hoera!!!!

Floris, je kunt weer je gang gaan hier...
Het probleem was dat je 'template' weg was op de server. Ik heb weer een nieuwe voor je gekozen... (met template wordt de layout bedoeld.)

Groetjes,
Michiel.

There is something about Mary?

Op het moment ben ik in Coogee. Cogee is een buitenwijk van Sydney en populair om haar prachtige strand. Normaal gesproken is het hier vol met backpackers en zonaanbidders maar sinds een paar dagen trekt Coogee ook een anders slag volk en is het niet meer de zon die aanbeden wordt. Vanuit alle streken van Australie trekken er religieuze mensen naar Coogee na de verschijning van niemand minder dan de heilige maagd Maria. Zij zou hier iedere dag tussen half 3 en half 4 verschijnen. Voor mij is het een wandeling van 500 m dus ik besloot ook maar eens een kijkje te nemen. En wat ik aantrof was werkelijk ?madness?. Vrouwen laten zich vol van ontroering en emoties op hun knieen vallen, mensen zeggen weesgegroetjes, bidden, zingen liederen, smeken maria om vrede op aarde. Een oude man valt bewusteloos neer op het gras ?hij is een beetje zenuwachtig? zegt zijn vrouw. Ik sta op de plek waar maria iedere dag verschijnt, op een klif aan de rand van de zee. Vóór mij is een wit houten hek dat mensen moet weerhouden van de klif op de rotsen in het woeste zeewater vallen. Tegen het hek is een groot portret van Jesus geplaats en afbeeldingen van Maria. Eromheen liggen bloemen, kaarsen en foto's van, wat ik denk, overleden mensen. Een vrouw hangt een ketting met een kruisje aan het hek, kust het, knielt en slaat een kruisje. Ik vraag een man wat er precies aan de hand is. ?The holy virgin Maria verschijnt hier, ze is in het blauw vandaag. Maar je kan haar niet zien vanaf hier, je ziet haar vanaf de overkant?. Het is bijna half 3, het tijdstip waarop de heilige maagd zal verschijnen. Ik voeg me in de stoet mensen opweg naar de overkant van het strand. Op de plek aangekomen staat het vol van de mensen allen in de hoop een glimp van haar optevangen. Ook de media is present, radio en televisie. Mensen om mij heen wijzen en roepen ?there she is! I see her!?. Ik vraag waar ik moet kijken. Een man wijst mij het hek waar ik zojuist voor stond. ?there she is?. ?There she is??? denk ik, ik zie alleen een hek. Een vrouw laat me een foto van het uitzicht voor ons zien. .Ze legt me uit dat als je vanuit dit perspectief naar het hek kijkt dat het lijkt alsof Maria daar staat. Ze verteld me dat ze waarschijnlijk daar is voor de familie leden van de Bali bomaanslag, waarbij veel Australiers omgekomen zijn. Ik kijk nog eens naar het hek en ja met een beetje fantasie zie ik haar staan. Ze is gekleed in het wit met lichtblauw geheel gesluierd met het hoofd gebogen en de handen samen gevouwen. Zoals ze altijd afgebeeld wordt op schilderijen en als standbeeld. Een vrouw naast mij schreeuwt ?Ja ik zie haar, ze verandert van kleur. Nu is ze blauw,...en nu wit,.... en nu weer blauw..? .
Ik spreek met een vrouw, een filmmaakster die, net als ik, een curieus item in het gebeuren ziet. Ze is omringt door mensen die de verschijning op het kleine schermpje van haar camera willen zien. Een vrouw ziet haar op het schermpje en kust de camera, ze gebied haar man hetzelfde te doen.




Sinds ik hier in Australie ben merk ik dat veel mensen hier bang zijn. Bang door de bomaanslag in Bali en bang voor de dreigende oorlog met Irak. Ook wordt Australie geteisterd door grote bosbranden waarbij veel mensen hun huis en al hun bezittingen verliezen. Een geloof is iets waar mensen, zeker in een moeilijke tijd, een houvast aan hebben. Voor mij is het gewoon een hek maar als je het wilt geloven staat daar misschien Maria...

Krokodil

Vanuit Cairns zijn we even een dagje naar Port Douglas gegaan. Daar hebben we een tochtje gemaakt op een rivier door het rainforrest. We zaten met z'n vieren (wij en 2 Ierse mannen) op een ruime boot, wat gunstig is want dan kan je tenminste heen en weer lopen om alles te zien. Onze gids, Lex, was een al wat oudere man die een hoop te vertellen had over wat we allemaal zagen onderweg. Helaas had hij een zwaar accent zodat we maar de helft begrepen van waar hij het over had maar die helft was voor ons al interessant genoeg. De tocht duurde ongeveer een uur en er werd ons gegarandeerd dat we een krokodil zouden zien.

En je kan Australie immers niet verlaten zonder een krokodil te hebben gezien. Na een hoop vreemde vogels gespot te hebben zat hij daar werkelijk. Doodstil aan de oever te genieten van de zon. Of althans dat neem je dan aan. Lex vertelde ons dat het voor de krokodil noodzakelijk is om iedere dag een paar uur in de zon te liggen om z'n lichaamstemperatuur op peil te houden. Een krokodil is namelijk, als alle andere reptielen, een koudbloedig dier. Verder zagen we ook nog een baby-krokodil over de waterkant sprinten. Al met al een geslaagd uitje.

Pizza broodje

Nu weet ik hoe een pizzabroodje zich moet voelen in de oven, dacht ik toen ik vanmorgen wakker werd in de Falcon. Na een paar dagen bewolking was het weer een heldere dag. En dat kwam goed uit want Tinus en ik wilde vandaag een reeftrip boeken naar het great barrier reef.
Eerst even lekker de dure maar heerlijke maaltijd, krokodil-, emu- en kangoeroe vlees, van de vorige avond lozen in het public toilet. En op naar het boekingsbureau.
Dit soort bureautjes zijn hier erg veel maar aangezien we al een week de tijd hebben gehad om rond te kijken en te vergelijken, was de keus snel gemaakt. "Compas Outer Barrier Reef Day Trips". Een cruise van 5 uur op een boot met glazen bodem, 'gratis' lunch, 'gratis' huur van snorkel, vins en bril, 'gratis' koffie en thee en een 'friendly, helpful crew' voor slechts 60A$ p.p. Vanavond niet te laat naar bed want we varen morgenvroeg om 7:30 Am uit.

'Don't drink and drive!'

Een vreemd stil sfeertje hing er in de overvolle wachtruimte. Een soort stilte na de storm. Mensen keken serieus alsof ze hun daden aan het overdenken waren. Een forse Aboriginal man zat onzeker voor zich uit te staren. Een puber zat schuldig schamend naast z'n moeder. Een man in pak deed moeite zijn zenuwen, die door grote zweetplekken onder z'n oksels verraden werden, in bedwang te houden. Een klein mannetje met veel te lange haren in de nek zat onrustig te ijsberen. En naast mij zat Tinus, relaxed observerend om zich heen te kijken.

De avond was weer eens een zeer geslaagde geworden. In een gezellige grote pub hadden Martijn en ik genoten van de live jamsessies en het goedkope bier. Het werd weer tijd om onze Falcon op te zoeken die geparkeerd staat op een groot parkeer terrein midden in de 'partytown' Cairns. Aangezien dat de temperatuur hier overdag zo rond de 27C schommelt, besloot Martijn om de auto eventjes een paar meter verderop, in de schaduw, onder een boom neer te zetten. Zo zouden we de volgende ochtend tenminste nog even onze kater kunnen wegslapen voordat we de auto uitgebrand worden. Strak in het vak, handrem erop en lekker maffen. Dachten we. Vanuit het niets werd er een felle spot op onze beschonken knarretjes gericht. Ja hoor, daar waren ze al, onze vrienden in het blauw. Of Martijn eventjes wilde blazen. (heb je een keus?) Een luide piep en een brommend 'ai, ai' bevestigde ons bange vermoeden. Kom jij maar eens eventjes mee naar het bureau. Ik bleef alleen achter in de auto en merkte dat ik in slaap was gevallen toen Tinus me ander half uur later wekte. Het apparaat op het bureau had een promillage van 0.98 gemeten. Dat was voldoende om zich de volgende dag te moeten melden bij de rechter.


De grote deuren van 'court 3' voor ons gingen open. Alle mensen in de wachtruimte stonden op en gingen naar binnen. Wij, nog in de veronderstelling dat Martijn gewoon eventjes een handtekening zou moeten zetten ergens in een klein kantoortje, er maar achteraan. Een heuse rechtszaal met houten banken in verschillende opstellingen. Een politieman zei dat je je hand op moest steken als je naam genoemd werd. Toen vroeg hij iedereen te gaan staan. Een klein deurtje voor in de zaal ging open en een grote dikke man in een zwart gewaad met witte boord kwam binnen. Hij nam plaats op de enige leren zetel op een verhoging voor in de zaal. De eerste 'kandidaat' werd naar voren geroepen.

Een huisvader, brave vijftiger, had een promillage van 1.36 nadat hij van een feestje naar huis gereden was. Dit was volgens de man de eerste keer in 30 jaar tijd. Dit werkte gunstig voor hem want hij kreeg 'maar' 500 dollar boete en 4 maanden rij-ontzegging.

Na twee en een half uur dergelijke vonnissen aangehoord te hebben was Martijn aan de beurt. Na 'yes,yes,no' geantwoord te hebben op vragen als 'heb je de aanklacht begrepen?, vind je dat je schuldig bent? en wil je een advocaat?' , kreeg Martijn z'n vonnis te horen.
380 dollar boete en 3 maanden ontzegging van de rijbevoegdheid. En omdat Martijn geen werk heeft kreeg hij 4 maanden om dit te betalen. En toen werd de vraag gesteld waarbij het een voordeel is backpacker te zijn. "Wat is je adres?" "Euh... Trent street something?, gotta ask my friend." Martijn wilde het adres opgeven van het hostel waar ook onze auto geregistreerd staat. Heel slim, een klein hostelletje ergens aan de andere kant van Australië. Ik pakte de auto papieren en gaf de rechter het adres. Argwanend schreef hij dit over.
Een minuut later stonden we weer buiten. Ziezo, daar zijn we goed vanaf gekomen. Geen adres waar ze ons kunnen vinden en geen notitie in het rijbewijs. Nu maar hopen dat ze straks bij het vliegveld niet moeilijk gaan doen. Volgens verschillende backpackers die we hebben gesproken wordt je hier alleen gecheckt op bekeuringen als je Australië weer in wilt en niet als je eruit gaat.

Maar desalniettemin was het op het moment toch niet zo'n heel prettige ervaring. En wat we al wisten toch nog eens geleerd:

' Don't drink and drive!'

Ayr

De laatste avond op onze parkeerplaats in Townsville hebben we een stel backpackers ontmoet. Deze kwamen zojuist van het stadje Ayr zo'n 90 Km Zuid waarts. Ze hadden daar zuccini's (courgette) geplukt en erg goed verdient. Aha daar moeten we zijn dus! Dus de volgende morgen (nadat we door de plaatselijke gemeente reiniger verzocht werden te vertrekken omdat we er al 3 dagen stonden en het verboden is te camperen) op naar Ayr voor het grote geld!

In Ayr aangekomen hebben we gelijk voor de hele week ingecheckt bij camping Silverlink. We zouden immers toch gaan werken hier. Bij de receptie haalde we een lange lijst met telefoonnummers van boeren in de omgeving. Telefoonkaart gekocht van 20A$ en bellen maar!

Nou ik kan je vertellen daar word je niet vrolijk van. We hebben werkelijk alle nummers (zo'n 30) gebeld maar niet 1 boer kon ons helpen. Een paar zeiden er dat we volgende week maar terug moesten bellen. Dan maar het stadje in en de cafe's, restaurants en hotels af. Moet toch niet zo moeilijk zijn zou je denken met een ware kok en ervaren keukenhulp. HELEMAAL NIKS! Oke dan zijn er ook nog uitzendbureaus. Dus wij een prachtige CV gemaakt en daar afgelevert. Dagelijks informeren leverde ook hier niets op. En de boeren hebben ook deze week geen werk voor ons.

Zodoende zij we nu weer terug in Townsville. Morgen weer een dag......

Townsville

Het is 30 juni of 1 juli, maandag, dinsdag of woensdag. 9 uur of half 12. Ik weet het niet precies. Wel weet ik dat ik tergen een bescheiden duintje aanlig. Voel het warme zand in m'n rug, boven me het geritsel van een palmboom, in de verte piepen wat zebravinken. Voor me een azuurblauwe koraalzee, rustgevend kabbelend. Een zachte aangename zon verwarmt mijn ontbloot bovenlichaam. Een tropisch briesje.

Zojuist ben ik ontwaakt in onze Falcon die geparkeerd staat op een parkeerplaats in een parkje aan de koraalzee,Great Barrier Reef, de oost-kust van Australie.Aan de rand van een stad die Townsville heet. Er omheen scharrelen vreemdsortige tropische vogels, opzoek naar mensenvoer.

Vandaag wordt de tweede dag dat we hier verblijven. Met ons banksaldo stevig onder het nulpunt is het zaak dat we hier werl vinden. Nog even een sigaretje lang genieten van dit moment en dan Tinus maar eens zoeken. Tijd voor wat actie!

Nou wat een actie zeg! We zijn nu 6 uitzendbureaus, een kleinregenwoud aan formulieren en 15 dollar beltegoed verder. Resultaat: niks nakkes nada! Morgens maar eens de boer op.

De verhalen compleet...

[Michiel van der Weijden]

Ha mensen,
Floris en Martijn hebben de eerdere verhalen uitgebreid... Dus als je het al gedaan had, lees dan nog effe een keer hieronder om de rest niet te missen...

De nieuwste verhalen komen natuurlijk wel weer bovenaan.
Groetjes,
Michiel.

Een eigen 'blogspot'

[Michiel van der Weijden]

Zo Floris en Martijn,
Hier jullie eigen 'blogspot' om jullie trip verder te loggen...

Ik heb jullie verhalen tot nu toe al gepost, dus die lees je hier onder...
Het woord is nu weer aan jullie...

Kom maar op met jullie avonturen!
Groetjes,
Michiel.

Tennant Creek

26 Juni 2002
Vandaag voor de eerste maal (jawel!) een korte broek aan getrokken! En zelfs zonnebrand gesmeerd. We zijn nu aan gekomen in Tennant Creek, zo'n 500 km ten noorden van Alice Springs. In Alice zijn we de afgelopen week geweest nadat we de Ayers Rock beklommen hadden. Erg indruk wekkend zo'n gigantische rots zo midden in de dessert. In Alice Springs hebben we gezocht naar werk maar helaas zonder resultaat. Nu proberen we het hier. We hebben zo meteen een afspraak in een groot Motel dus wie weet...

Ayers Rock

De Ayers Rock ligt in een nationaal park, erg toeristische trekpleister en dus moet er geld aan verdiend worden. De entree voor het park was A$16. Het kaartje is wel 3 dagen geldig. Gelukkig hadden we er 2 gekregen op de camping, van backpakkers die al geweest waren. De toch wel pittige klim is het meer dan waard. Boven op de berg heb je een kolossaal uitzicht over de verder vlakke woestijn. Tinus en ik zochten beiden een rustig plekje op, even helemaal alleen neerkijkend op de wereld waarop je leeft.
Een constant 'King of the world' gevoel overheerst.
Na zo'n tijdloos moment besef je na een tijdje dat je op tijd omlaag moet om van een afstandje die veelbesproken zonsondergang te zien. Bovendien is het hierna pikkedonker op de berg wat me erg gevaarlijk lijkt met al die steile afgronden en spelonken. Dus gauw Tinus opgezocht en terug naar benee. Het viel ons op dat er op heel de berg werkelijk geen levende ziel meer rondliep. Ja hoor wie zijn er weer als laatste! Als 2 ouwe nichten rende, ons af en toe vastgrijpend aaneen koord dat langs de steile bergwand bevestigt rende we de berg af. Moet er erg maf uitgezien op al die ellenlange vakantievideo's van 100den toeristen die onder aan de berg hun camera's op ons gericht hadden.
Knieën licht gebogen, bovenlichaam sterk naar achter gebogen, armen slapjes naar voren en in snel tempo de berg af.

cooper peddy

Na een paar uurtjes besloten we maar te overnachten in een klein mijnwerkers stadje. De meeste huizen en gebouwtjes zijn hier (deels) ondergronds. En de rest zou prima dienst kunnen doen in een Lucky Luke film. De campings waren al gesloten, dus dan maar op de parkeerplaats. Erg op ons gemak voelde we ons daar niet. Dronken jongeren reden rondjes om ons heen met gare opgevoerde pick-ups. Morgen weer een lange rit, met onze messen binnen handbereik (al is het maar voor het gevoel) toch maar eventjes de oogjes dicht.

's Ochtends was ik al weer vroeg op. Zoals iedere dag in de outback was dit ook weer een zonnige strak blauwe dag. Na genoeg getankt te hebben, op naar Alice Springs! Zo'n 250 KM voor Alice Springs kwamen we bij de afslag Ayers Rock 200KM. Aangezien we deze berg zeker wilde bezoeken, namen we deze afslag. De avond viel en zo'n 80 KM voor de Ayers Rock ontdekte we een gratis camping: 'Mount Conner'. Ideaal. Bij deze camping was een restaurant, bar, shop en kamelen range.
Uiteindelijk zijn we hier 3 dagen blijven staan. 's Middags kwamen de plaatselijk cowboys ook nog eens hout brengen voor een kamp vuur. Naast ons stond een gezellig Duits backpakkers stelletje. Langharige Ralph en knappe Jasmine. Ralph is muzikant en verdient zijn geld als gitarist/zanger in een band waarvan me de naam even ontschoten is. Dus dat betekent 's avond kampvuur en gitaar muziek. Tinus en ik op onze bongo's waar de rest van de camping 's avonds laat niet heel erg over te spreken was. Het leuke van muziek maken rond een kampvuur is dat er zich steeds meer mensen rond verzamelen. Een grote kring, belicht door een rode gloed, starend in een knetterend vuur, luisterend naar mooi gitaarspel onder een deken van honderden sterren.

Na 2 nachten camping besloten we maar eens die rode berg te beklimmen, zo'n 80 KM verderop, The Ayers Rock. Onderweg hier naartoe stopten we nog even bij een rest area. Hier hadden 2 backpakkers van de camping hun auto achter gelaten. Deze had het begeven. Voor vertrek had ik de auto sleutels gevraagd en gezegd dat ik wel even zou kijken. Na even zoeken vonden we hem. Zo'n 500 m van de highway in de woestijn in het struikgewas. Met verfbussen was de auto beklad, dienende als afscheidsritueel. 'This is the end' stond er met grote gekleurde letters op de motorkap. Na wat pompende bewegingen met het gas pedaal, kreeg ik de auto zonder al teveel moeite gestart. Prima wagentje, alleen jammer van die verf. Na even 'not yet' op de motorkap erbij gespoten te hebben, door naar the Rock. De auto zouden we op de terug weg oppikken en bij haar eigenaren terug bezorgen.

Rijden in het donker

Na een onvergetelijk prachtige zonsondergang reden we in het donker. Erg gevaarlijk met al die suïcidale kangoeroes hier. Zodoende heb ik hier tot 2 keer toe een konijntje doodgereden. Met doodsangst in zijn ogen een tevergeefse vluchtpoging een doffe bonk een zacht uiteenspattend geluidje voelde we de konijnen botjes onder onze wielen verbrijzeld worden. Als wreed hard lomp menswezen houd je je maar vast aan de gedachte 'Maar goed dat het geen kangoeroe was, anders was de auto beschadigd'.

Adelaide

Adelaide; een stad gebouwd volgens een "rooster-structuur", erg overzichtelijk dus. De stad is omringd door parken. Voor ons erg praktisch omdat we vaak gebruik maken van de elektrische barbecues en de openbare toiletten. Ook al is het verboden om in deze parken te kamperen doet de politie hier er niet moeilijk over. In Adelaide werd ons zelfs een plaats gewezen in het park om te overnachten toen we de politie vroegen waar de dichtstbijzijnde camping was. In Adelaide zijn we 2 nachten gebleven. Wij vonden er niet zo gek veel aan. Het is een erg rustige stad met een mager nachtleven. Het centrum doet me qua inrichting en architectuur erg denken aan het centrum van Eindhoven inclusief McDonalds. Nou niks slechts over Eindhoven hoor maar daarvoor heb ik niet 24 uur gevlogen dus na de derde dag rondgeslenterd te hebben door deze stad besloten we dan ook spontaan na de avond barbecue om maar weer eens zo'n 350 km verder te gaan kijken.

Zodoende kwamen we zo'n 4 uur later aan in Port Augusta waar we de nacht hebben doorgebracht in een alleraardigst hostel. Het werd gerund door een backpakkers stelletje Ann-Marie en Andrew die dit als baantje deden. De eigenaar was een paar dagen weg. Buiten ons was er nog 1 andere gast, Neil, een Ier. Dus met z'n vijven hadden we het hele hostel tot onze beschikking. Nog maar weer eens 2 nachten gebleven. Overdag hebben we de auto daar op nieuw laten registreren en 's avonds nog lang op de veranda voor ons hostel muziek gemaakt. Andrew op de gitaar, Neil op een vreemd Iers instrument en Martijn en ik op de bongo's die we in Bangkok hebben gekocht.
Volgende dag na een lekker warm bad en een stevig ontbijt verder up north. "The outback" in! Naïef als we zijn zien we, na 80 km te hebben gereden in de woestijn, dat we maar een kwart tank benzine hebben! Niet zo slim dus. Het volgende dorpje met benzine pomp was zo'n dikke 300 km verder. Gelukkig hadden we nog 2 jerrycans zodoende hebben we het op het nippertje gehaald. Wel weer een wijze les geleerd...

Eindelijk

Nou eindelijk is het dan gelukt. Na lang wachten, uitkijken naar en een korte voorbereiding zijn wij, Martijn en Floris, eindelijk op de plek waar we al zo lang heen wilden. De andere kant van de wereld nl AUSTRALIË. Ik (Floris) Zal proberen om deze site enigszins up-to-date te houden al zal dat lang niet altijd meevallen. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we al 10 dagen in Australië.

Na eerst een weekje Bangkok aangedaan te hebben kwamen we op 29 mei 2002 aan op het vliegveld in Sydney. We lieten ons oppikken door een 'free pickup' van een hostel gevestigd op williamstreet. In dat Hostel zagen we een advertentie hangen. 'For sale Ford Falcon '87' voor 1250 A$ niet al te duur dus. De volgende dag hebben we gelijk gebeld. Wat bleek de auto was van een Nederlands stelletje wat een jaar lang met deze auto rondgetoerd had in Australië. Ze gingen nu naar Thailand toe. Voor 1175A$ en 520 Thaise Bath was de auto van ons. Niet veel voor zo'n relatief jonge auto. Nu na 10 dagen hebben we nog nergens een betere deal zien hangen. Het nadeel is alleen dat hij op benzine rijdt wat redelijk duur is voor grote afstanden dus we denken erover om hem weer te koop te zetten voor 3000A$ en een auto te kopen die op LPG rijdt.

De eerste dagen in Sydney voelde we ons nogal uitgeblust. Wat niet heel raar is na een driedubbele jetlag in combinatie met onze leefstijl. Sydney is een erg Amerikaans aandoende stad. Ons hostel had uitkijk op het wereldberoemde Opera house en de Harbour bridge. Na zoveel te hebben gelezen over en zo veel foto's te hebben gezien van deze bouwwerken maakte een bezoek hieraan grote indruk op ons. "Hier staan we dan" was dan ook onze gedeelde gedachte op dat moment. Na een aantal 'you can create your own background' foto's te hebben gemaakt werd het tijd om verder te reizen want dit land heeft ongetwijfeld nog veel meer te bieden. Maargoed je hebt een auto bijna geen geld meer en je bent aan de andere kant van de wereld. Waar gaan we heen? Aangezien het hier nu winter is en de nachten in onze Falcon toch wel koud zijn besloten we maar richting het noorden te trekken. Maar dan met een omweg omdat onze auto nog even geregistreerd moest worden in SOUTH AUSTRALIA zo'n 1000 km verderop. (In die staat omdat dat ons zo'n 800A$ scheelt)Zodoende zijn we nu beland in Melbourne. Melbourne is een mooie drukke stad die ons erg deed denken aan New York. Zo met z'n hoge gebouwen en overal yellow cabs. Hier hadden we een hostel voor 100A$ voor 3 nachten. Wel goedkoop voor zo'n stad. Omdat ons budget al erg was aangetast door de aanschaf van onze petrol slurpende Falcon, moesten we rustig aan doen. Gelukkig organiseerde ons hostel avondjes met gratis bier, wijn en kaas. Profiteren dus... Na genoeg gedoucht te hebben en voldoende te hebben geslapen in een echt bed, trokken we weer verder. Op naar het Noorden want het is toch erg fris hier. Via de Great Ocean Road, wat ontzettend indrukwekkend is met z'n woeste kust kliffen en de wereldberoemde 12 apostels, reden we naar Adelaide. De meest zuidelijke stad van Australië.